Superstormen leveren een risico voor onze dijken. Daarom zijn wettelijke normen vastgesteld voor de hoogte van de rivier- en zeedijken.
Zeer uitzonderlijke omstandigheden, waarbij twee stormdepressies samenvloeien tot één depressie, kunnen leiden tot superstormen. Superstormen worden gekenmerkt door ongekende windsnelheden en zeer extreme neerslag. Dit levert een risico op voor onze dijken.
De invloed van overstromingen op de samenleving is dermate ingrijpend dat wettelijke normen zijn vastgesteld voor de hoogte van de rivier- en zeedijken. Op basis van de tegenwoordig gestelde eis zouden de dijken langs onze hele kust bescherming moeten bieden tegen een zeeniveau dat minstens een meter hoger ligt dan bij de stand van 1953, het jaar van de Watersnoodramp.
Het kritisch niveau dat onze zeedijken aankunnen mag volgens de bestaande wettelijke normen eens in de tienduizend jaar worden bereikt. De waterstand bij een zware storm in combinatie met springvloed (de hoogste stand die het getij kan bereiken) mag volgens de vastgestelde norm met een kans van 1 op 10.000 (0,01 procent) tegen de grenzen van een overstroming komen.
Vertaald in wind zou in het huidige klimaat volgens modelberekeningen eens in de tienduizend jaar een windsnelheid worden bereikt van 170 kilometer per uur. Dit is gemiddeld over twaalf uur op een hoogte van ongeveer 2 kilometer. Een dergelijke superstorm met orkaankracht is boven de Noordzee nog nooit gemeten.
Wordt het broeikaseffect erbij betrokken dan zou de frequentie voor een gemiddelde wind van minstens 170 kilometer per uur toenemen naar eens in de duizend jaar. Eens in de tienduizend jaar wordt dan een gemiddelde wind van zo’n 200 kilometer per uur bereikt.
